Sara Kee koestert een jeugdliefde voor mythes met goden en helden, maar schrijft over mensen die de magie in zichzelf vinden. Ze studeerde filosofie en reisde veel, in deze en in andere dimensies. Ze werkte mee aan de research en scripts van verschillende documentaires en publiceerde een non-fictiebundel getiteld Reis! bij Nijgh en Van Ditmar.
Reck-Malleczewen (11 augustus 1884 – 16 februari 1944) was de zoon van een Pruisische politicus en landeigenaar. Oorspronkelijk wilde hij musicus worden, maar ging uiteindelijk geneeskunde studeren. In de jaren 1920 en 1930 begon Reck zijn carrière als schrijver. Een van zijn kinderboeken, Bommen op Monte Carlo, werd vier keer verfilmd. Veel werken van Reck werden door de nazi’s verboden en pas na de Tweede Wereldoorlog uitgegeven. Zijn bekendste werk is Tagebuch eines Verzweifelten waarin hij beschreef hoe het was om onder nazi-heerschappij te leven. Reck stierf in concentratiekamp Dachau, volgens officiële bronnen aan tyfus, maar waarschijnlijk is hij geëxecuteerd.
Ria van Ruiswijk (1950) groeide op in een heel gewoon gezin met twee kinderen. Haar vader was rechercheur bij de politie en haar moeder, zoals toen gebruikelijk, huisvrouw.
Haar loopbaan ontwikkelde zich van telefoniste tot directeur. Daar tussenin was ze secretaresse, maatschappelijk werker, coach, loopbaanadviseur, coördinator, beleidsmedewerker en manager. Heel leerzaam vond ze het bijbaantje als schoonmaakster in een ziekenhuis tijdens haar puberteit. Als belangrijkste competenties in haar werkend leven noemt ze: luisteren, praten en schrijven.
Aan het eind van haar mooie loopbaan werd ze geconfronteerd met een levensbedreigende ziekte. Die versterkte haar behoefte om meer te schrijven. Een cursus ‘Autobiografisch schrijven’ deed de rest. En geschreven werd er, met als resultaat talloze korte, column-achtige verhaaltjes. Gaandeweg werd duidelijk dat al die verhaaltjes een samenballing bleken van wat zich in en rond haar leven afspeelde.
Gabriele Tergit (1894-1982) werd geboren in Berlijn als Elise Hirschmann in een welgestelde joodse familie. Ze studeerde geschiedenis, filosofie en sociologie (o.a. bij Max Weber) en promoveerde in 1925.
In het jaar dat haar eerste artikel in de krant verscheen (1915) ging ze publiceren onder het pseudoniem Gabriele Tergit, omdat het niet gebruikelijk was dat een vrouw uit een goed milieu een baan had als journalist.
In 1933 moest ze halsoverkop uit Duitsland vluchten. Na een verblijf in Tsjecho-Slowakije en Palestina streek ze definitief neer in Londen en was daar van 1957 tot 1981 secretaris van de PEN-afdeling van Duitstalige auteurs.
Kurt Tucholsky (Berlijn, 9 januari 1890 – Göteborg, 21 december 1935) was een van de belangrijkste Duitse journalisten in de Weimar-periode. Hij publiceerde recensies, columns, liedteksten en gedichten in bladen als het Berliner Tageblatt en die Weltbühne. Hij schreef zoveel in de verschillende publicaties dat hij verschillende namen gebruikte om de mensen niet ‘Tucholsky-moe’ te maken (Kaspar Hauser, Peter Panter, Theobald Tiger en Ignaz Wrobel). Ook schreef hij een aantal novellen, o.a. ‘Schloß Gripsholm’. Tucholsky stond uiterst kritisch tegenover de nationaalsocialisten, was links, pacifist en anti-militarist. Hij moest vechten in de Eerste Wereldoorlog maar probeerde zich zoveel mogelijk te drukken en deed er alles aan om niet te hoeven schieten. In een brief schrijft hij: “Op een dag kreeg ik een oud zwaar schietgeweer voor de mars. Een geweer? En dat in de oorlog? Nooit, dacht ik bij mezelf. En ik zette het tegen een hut. En ging weg. Dat viel wel op in onze club. Ik weet niet meer hoe ik dat allemaal geplooid heb – maar op de een of andere manier is het gelukt. En het ging ook zonder geweer….”. Tucholsky overleefde WOI zonder geweer, maar stierf toch heel jong op 45-jarige leeftijd in Zweden aan een overdosis slaapmiddelen.
Harry van Velsen werd geboren op 1 juli 1948 in Kruisweg, Groningen. Vanaf zijn twintigste tot zijn pensionering werkte Harry in de Nederlandse en internationale (Thailand, Myanmar) gezondheidszorg.
Hij gaf drie dichtbundels uit in eigen beheer: Voor wie mijn woorden bedoeld zijn (2012); Ik ben onderweg naar ons / Grondloos vuur (2014); Woorden voor Caucasica (2015). Hij trad op tijdens Dichters in de Prinsentuin, Groningen (2012) en kreeg de eerste prijs van de Provinciale Groninger Schrijfwedstrijd (2016). Tijdens de kunsttentoonstelling Landschappen en Landleven, Verhildersum, Leens (2018) droeg Harry drie Mondriaan-gedichten voor die ook in het boek Hoe woorden bewegen te vinden zijn dat in december 2018 verschijnt.
Hugh Walpole (1884-1941) was een in Nieuw Zeeland geboren Britse auteur. Hij was een van de populairste en productiefste schrijvers van de eerste dertig jaar van de twintigste eeuw. Hij was bevriend met Virginia Woolf en Henry James, had zelfs Hitler een keer ontmoet, en schreef scripts voor Hollywood-films. In WOI deed hij dienst als verpleger bij het Russische Rode Kruis. Walpole was als een van de weinige Britse schrijvers getuige van de Russische februarirevolutie en naar aanleiding daarvan schreef hij The Secret City (De verborgen stad).
Nathanael West (pseudoniem van Nathanael von Wallenstein Weinstein) werd geboren op 17 oktober 1913 in New York als zoon van Duitstalige Joodse ouders die afkomstig waren uit het huidige Litouwen.
Nathanael Wests oeuvre is beperkt gebleven omdat hij al op 37-jarige leeftijd stierf. Op 22 december 1940 kwamen West en zijn vrouw, Eileen McKenney, met wie hij pas getrouwd was, terug van een jachtpartij. Bij El Centro (Californië) reed hij door een rood stoplicht en veroorzaakte een botsing. Zowel West als zijn vrouw kwamen daarbij om het leven (een dag na de dood van Scott F. Fitzgerald).
Voordat Meta Gemert zelfstandig vertaler (voornamelijk uit het Engels) en uitgever werd, werkte zij voor verschillende bedrijven en organisaties in Londen (Ontario, Canada), Leiden, Groningen, Londen (Engeland), Den Haag en Amsterdam. Zij had de ambitie om al heel vroeg met pensioen te gaan, zo rond haar veertigste, maar telkens kwam er iets tussen, voornamelijk geldgebrek. In 2017 richtte ze uitgeverij Van Maaskant Haun op en toen besefte ze dat ze nog lang niet met pensioen zou gaan, want het uitgeven van mooie boeken is het leukste dat er is.
WP99: Hieronder staan de zeven dichters waaruit WP 99 bestaat, komen regelmatig bijeen om hun werk te bespreken. Ze inspireren, motiveren en bekritiseren elkaar. Om niet in te dutten laten zij zich begeleiden door ervaren dichters die steeds weer een nieuwe impuls geven. Zo is WP99 uitgegroeid tot een bepalende dichtgroep in de stad Groningen. De groep bestaat uit: Liesbeth Cavé, Anna van der Laan, Erik Raven, Yde van Reide (pseudoniem van Martin Tervoort), Anneke Wasscher, Nina Werkman en Atze van Wieren.
Ik schrijf vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw gedichten. Ik heb één eigen bundel: Onbestendig territorium. Deze kwam in 2005 uit bij uitgeverij Monnier. Daarnaast is mijn werk in een aantal verzamelbundels opgenomen, vooral die van WP99. Aan het begin van deze eeuw heb ik een aantal poëzieprojecten gedaan met de Muze en fotograaf Ton Ribbels: dichter bij de dijk (2003), dichter op het spoor (2004), project Heveskes (2003) en de watertoren (2008 voor uitgeverij Monnier). In 2015 heb ik, samen met de RUG, een avond in de der Aa kerk georganiseerd rondom de uitspraak van de filosoof Nagel ‘it is something to be a bat’. Er waren o.a. gedichten, een blinde die over oriëntatie vertelde en muziek op basis van detectorgeluiden van componiste Nicole Soeter.
Anna van der Laan (1939) woont sinds haar kinderjaren in Groningen. Ze schrijft sinds 1998 gedichten. In diverse verzamelbundels en tijdschriften is werk van haar opgenomen. Ze heeft meegewerkt aan de jubileumuitgave ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van de Open Hof te Groningen. Er hangt een gedicht van haar in de tuin van de Nederlandse School voor Openbaar Bestuur, Lange Voorhout 17 te Den Haag. Dit gedicht is in opdracht gemaakt en een afstudeercadeau van de jaargroep MPA 2012–2014 aan hun school. Ook heeft ze een eigen website waar regelmatig haar nieuwste gedichten geplaatst worden: www.annavanderlaan.nl
Met het Gronings dichterscollectief WP99 realiseerde zij tot nu toe drie uitgaven:Poëzie op Sokkels, Suiker en Van liefde en koude min. In 2018 verschijnt de nieuwe bundel Tussen ijs en adem bij Uitgeverij Van Maaskant Haun.
Erik Raven is een van de dichters van de poëziewerkgroep WP99 met wie hij publiceerde: Poëzie op Sokkels (1999), Suiker Poëzie (2005), Van liefde en koude min (2009) en Tussen ijs en adem (2018).
Yde van Reide, pseudoniem voor Martin Tervoort (1944), tevens psychiater en muzikant, is gaan dichten op latere leeftijd en maakt sinds 2005 deel uit van dichterscollectief WP 99.
Dichtbundels:
–Uitstel (Uitgeverij Monnier, 2002); Een Man Uitpakken (Buro Huizenga, Assen, 2008); Dichterscollectief WP99: Van liefde en koude min (Uitgeverij Monnier, 2009); Stilte schrijven (Uitgeverij Kirjaboek, Hoogwoud, 2014); Gratis gras en dromen (uitgeverij Kirjaboek, 2016)
C.D.’s: Rutger Kopland gedichten, Martin Tervoort muziek: Geluiden uit het Noorden 1 )(uitgeverij van Oorschot, 2000); Rutger Kopland gedichten, Martin Tervoort muziek: Geluiden uit het Noorden 2 (Uitgeverij van Oorschot, 2009).
Anneke Wasscher (1946) begon haar “dichterscarrière” eind 2017. Om haar werk te toetsen deed ze mee aan schrijfwedstrijden. Ze won diverse prijzen eerste prijzen: de Gorcumse literatuurprijs 2008/2009, de Citerprijs in 2014 en 2016, de prijs van Stichting Ongehoord Rotterdam in 2013, de Plantage Poëzieprijs in 2015. Haar werk staat inmiddels in ruim 60 verzamelbundels. E-magazine Meander plaatste in de loop van de tijd drie interviews en een recensie van haar debuutbundel. Ze treedt regelmatig op door het hele land en participeert in dichtprojecten. Haar bundel Atlas van de tijd verscheen in 2017. De rode draad in haar werk is de melancholie.
Nina Werkman werd geboren in Bellingwolde (1947) en woont nu, na vele omzwervingen, al weer jaren in de stad Groningen. Ze schrijft poëzie, proza en toneelteksten. Haar taal is Gronings en Nederlands. Ze won diverse prijzen, zoals de Jan Boer Poëzieprijs in 2005.
Atze van Wieren (1943) is dichter. Publiceert in diverse tijdschriften. In veel verzamelbundels is werk van hem opgenomen. Won meerdere prijzen, waaronder de SNS-Literatuurprijs 2002 voor een cyclus van zeven gedichten. In 2006 verscheen bij Uitgeverij IJzer te Utrecht zijn vertaling van de Duineser Elegien van Rainer Maria Rilke onder de titel De elegieën van Duino. Bij dezelfde uitgever zag in 2008 zijn poëziebundel Grondstof het licht. In 2011 volgde Bedevaart; zijn derde bundel Eeuwig leven verscheen september 2017.
Met het Gronings dichterscollectief WP99 realiseerde hij tot nu toe drie uitgaven:
Poëzie op Sokkels, Suiker en Van liefde en koude min.
Hij woont sinds 2016 in de stad Groningen, als Fries om ûtens.