Een passage in een van de brieven die een Britse soldaat, Douglas Gillespie, in de Eerste Wereldoorlog aan zijn ouders stuurde, inspireerde de Engelse auteur Anthony Seldon tot het maken van een wandeltocht van 1000 kilometer langs het voormalig westelijk front. In die passage droomde Gillespie van een ‘via sacra’ die de mannen, vrouwen en kinderen van Europa konden lopen om niet alleen de gevallenen te eren en de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog te overpeinzen, maar ook om eens na te denken over wat ‘vrede’ eigenlijk inhoudt. Veertien dagen nadat Gillespie de brief had verstuurd, sneuvelde hij aan het front.

Seldons tocht voert hem van de Frans-Zwitserse grens naar het Kanaal en hij doorkruist Europa’s mooiste en tevens, wat de geschiedenis betreft, meest akelige landschappen van de Vogezen, de Argonne en de Champagne tot de loopgraven van Arras, de Somme en Ieper. Onderweg worstelt hij niet alleen met zichzelf maar ook met uitdroging en uitputting, honden-, mieren- en muggenbeten en blaren.

Anthony Seldon verwijst in ‘Het pad van de vrede’ naar veel literatuur uit de periode van de Eerste Wereldoorlog, maar hij schrijft ook over het schoeisel van de soldaten, hun vaak slechte gebitten, de blunders van de militaire leiding en over de 

oorlogsschilders die met hun kunst uitbeeldden hoezeer de manschappen hebben geleden. 

Het boek bevat kaartjes en een fotokatern. Het omslagbeeld toont de buitengewone gebeurtenis die plaatsvond tijdens Kerstmis van 1914, toen Duitse en geallieerde soldaten voor even stopten met vechten, sigaretten uitwisselden en een potje voetbal met elkaar speelden. 

Inmiddels is The Western Front Way, zoals de route werd gedoopt, werkelijkheid geworden! https://thewesternfrontway.com/