Käsebier verovert de Kurfürstendamm

‘In dit werk heb ik het meeste van mezelf gestopt,’ zei Edith Wharton over Het rif. Toen het boek in 1912 verscheen vonden recensenten het verhaal onfatsoenlijk en zelfs schokkend. Henry James vond het echter ondubbelzinnig haar mooiste werk. In deze subtiel autobiografische roman beschrijft Wharton in wezen haar eigen ambivalente gevoelens over zowel het door haar pas geadopteerde land Frankrijk als haar plotseling ontwaakte seksualiteit.

Het boek begint met het verhaal van George Darrow, een jonge diplomaat die onderweg is van Londen naar het landhuis Givré in Frankrijk om daar de weduwe Anna Leath, zijn jeugdliefde, ten huwelijk te vragen. Anna laat echter een tijdje niets van zich horen en in afwachting van haar berichten krijgt Darrow een intieme vriendschap met Sophy Viner, een charmante maar onbemiddelde jonge vrouw. Wanneer Darrow uiteindelijk enkele maanden later in Givré is, wordt al snel duidelijk dat zijn affaire met Sophy onvoorziene implicaties heeft die zijn toekomst met Anna bedreigen.

In deze roman vol suspense beschrijft Wharton op meesterlijke wijze hoe Darrow probeert te laveren langs het rif van bedrog, illusies en Anna’s jaloezie.

De beroemde kunstenaar Alfred Rethel meet zich graag met de grote meesters en de vergelijking met Michelangelo ligt voor de hand nu hij acht grote fresco’s aan het schilderen is in het stadhuis van Aken. Maria, zijn zachtaardige en kwetsbare jonge vrouw, is in alle opzichten zijn tegenpool. In september 1852 is ze na een maandenlang ziekbed eindelijk voldoende hersteld van tyfus om met hem op huwelijksreis te kunnen gaan.

Ze zijn intens gelukkig samen, maar hun geluk is niet van lange duur. De jonge vrouw is nog niet
helemaal beter en Rethel is erg afwezig. Er lijkt niets meer over van zijn krachtige persoonlijkheid. Na
een turbulente reis vol emotionele pieken en dalen vestigen ze zich in Rome. Maria blijkt in verwachting
en terwijl zij opbloeit, begint Rethel het contact met de werkelijkheid definitief te verliezen.

Gabriele Tergit werd beroemd door de rechtbankverslagen die ze tussen 1924 en 1933 schreef. Met haar laconieke humor, grote vertelkracht en veel aandacht voor detail brengt ze elke rechtszaak tot leven in de literaire stijl die ook haar romans, in het bijzonder De Effingers, kenmerkt. In haar Berlijnse rechtbankverslagen beschrijft Gabriele Tergit de sociale ellende en de onstuitbaar verslechterende politieke situatie op indringende wijze.

Geen andere historische studie of kleine kroniek toont goed en fout, passie en berekening, politiek en het dagelijks leven in het interbellum duidelijker en veelzijdiger dan Tergits rechtbankverslagen.